Elkton-avenue oftewel Giants

Het is een koele nacht en de ramen van de camper zijn in de vroege ochtend beslagen. Aly gluurt op gezette tijden naar buiten in de hoop wat wild te zien. Een beetje vegen en poetsen, maar het helpt niet. Wat schetst onze verbazing als we rond 7 uur de camper uitstappen? Het hele veld voor ons ligt vol vrouwtjes elken, plus een paar kleintjes! Zo zie je niets, en zo zie je alles! Een goed begin van de ochtend. We blijven lang rondhangen en kijken en pas rond half tien ( erg laat voor ons doen) verlaten we de camping.
Ferndale wordt in de folders beschreven als schilderachtig mooi. We gaan een smalle, historische brug over ( nu is in Amerika heel snel iets historisch hoor) en rijden een paar mijl om om het stadje te bezoeken. Er is niets te veel gezegd. Een stadje is het eigenlijk niet, drie straten noord-zuid en drie straten die er dwars op staan. Dat is alles. Maar de panden die er staan zijn echt schilderachtig mooi, uit eind 1800 en begin 1900. Keurig onderhouden, prachtige kleuren. De tuinplanten in kleurovereenstemming met de kleur van de huizen, van rose naar bleu en van lichtgroen naar geel. Oogstrelend en voor onze tuinmensen een lust om naar te kijken. We gebruiken de lunch in de Victorian Inn, een gebouw met een fantastische façade.
Avenue of the Giants. Laan van de giganten. De naam belooft wat. Het is een weg van plm.45 kilometer, die een bos doorsnijdt van grote Redwood woudreuzen. Links en rechts van de weg giga dikke en hoge bomen. Aan het eind van de Avenue is de camping gelegen aan de rivier, die ons voor de nacht zal herbergen. We wandelen terug naar het dorp en volgen de pijlen naar de ' drive thru tree' oftewel de boom waar je doorheen kunt rijden. Huh? Hoe zit dat? We moeten een paar dollar betalen en kunnen een park in en volgen, net als de auto's , de pijlen. We komen bij een giga boom met een uitholling waar je met een personenauto doorheen kunt rijden. ( daarom hadden we de camper op de camping laten staan!) Nou, dat was lol!! Voor de boom liep de weg iets naar beneden en dan met de auto erdoor: aan weerszijden slechts een paar centimeter over, de spiegels moesten ingeklapt, de hoogte was krap, een klein bochtje halverwege. Aan de andere kant van de boom stonden de mensen te fotograferen, maar vooral aanwijzingen te geven. En dat laatste was soms ook hilarisch. Naar wie moet geluisterd worden?? Onze fotograaf kon de handen ook niet stil houden: beetje naar links, nee te veel, naar rechts. Ja ja, kom maar. Stop. Iets naar links en zo maar door. Qua lol kregen we waar voor ons geld.
De tradingpost, voormalige handelspost, was omgetoverd tot een bar. Op de veranda zit een hele club Harley Davidson motorrijders. De glimmende motoren staan in een rij opgesteld. Maar wij zien in gedachten de paarden vast staan aan de verandapalen. We zijn nieuwsgierig en stappen de bar binnen. Een stap terug in de tijd. De 89 jarige barman neemt ons mee naar het andere eind van het café. Op de muurschilderingen was de complete geschiedenis van Amerika afgebeeld vanaf de komst van de Spaanse missionarissen in 1800 tot de laatste decennia van de 20e eeuw. Trots geeft hij ons een geschiedenisles. Aan de bar zit een man die vraagt of we Duits zijn. Nee, Hollanders. " Oo, you put your finger in the dyke! " " oo, jullie stoppen de vinger in de dijk". Toch amusant te horen dat er Amerikanen zijn die van de jongen en het vingertje in de dijk weten. ( weten onze kinderen dat ook nog???).