Fairview-Mnt. St. Helens

Fairview- Mnt St. Helens 2 juni

We passeren de staatsgrens en gaan verder noordwaarts in de staat Washington. In Woodland maken we een korte stop bij een soort VVV gebouwtje. De dame achter de balie stroomde over van informatie. Het kleine dikke mensje ratelde aan een stuk door. Ze had een plattegrond van het gebied waar we heen wilden en per mijl besprak ze de mogelijkheden, ondertussen de plattegrond vol krabbelend met voor ons bijna onleesbare informatie. Ze straalde van oor tot oor bij het laten zien van foto's waar ze o.a. zelf op stond. We verlaten highway 5 bij Castle Rock en gaan de 505 op: de enige weg die leidt naar Mount St. Helens. De berg St. Helens was tot 1980 een normale berg met een hoogte van plm. 2500 meter. Zoals al eerder opgemerkt is dit deel van Noord Amerika een vulkanisch gebied. Je merkt het aan de pruttelpotten in het Yellowstone en het Lassen Volcano Park, je ziet het aan het Craterlake en de Lavabeds. Op 18 mei 1980, dus nog maar 34 jaar geleden, vindt er in de berg een vulkanische explosie plaats die in een tijdspanne van 2 minuten de hele noordkant van de berg wegslaat, gevolgd door een uitbarsting op verschillende plaatsen van stoom en as. De puinstroom die op gang komt ontziet niets en neemt alles wat op zijn pad komt mee. Door de explosie ontstaat er ook een storm die bossen in 1 keer platlegt. De modderstroom is meer dan tien meter dik en stroomt tientallen kilometers naar beneden. De berg St. Helens heeft geen piek meer, maar een krater met een driekwart rand. Een aantal jaren later is er nog een kleine uitbarsting geweest, maar die werd vroegtijdig door metingen voorspeld. In het Observatorium zien we een aantal films over hoe het gegaan is, maar ook hoe de natuur zich weer hersteld. Je ziet een groene waas over de puinresten komen, boompjes groeien weer op, de wildstand komt weer terug, soms in andere vorm dan voorheen. Het blijkt dat de elks, een groot soort hert, zich prima thuis voelt op de vlakten die zijn ontstaan. Het was een zeer interessante middag en de weg naar het observatorium ( aangelegd in de 90 er jaren) met zijn vele bruggen ( in Duitsland Talbrucken) was een feest om te rijden met vele mooie uitzichtpunten.
De simpele camping aan de weg naar boven was ons aangeraden door het VVV mensje en we moesten toch vooral naar Petty's Place gaan, een restaurantje met allerlei home-made spul, dat door een achteraf paadje door het bos te bereiken was. Het was inderdaad een schattig plekje, vooral, als je buiten op de veranda zat te eten. De kolibri's fladderden om je heen, de rivier onder je lag te glinsteren in de zon. Het eten zou fantastisch zijn, maar o zo Amerikaans naar het bleek. De menukaart had alleen maar Burgers, in allerlei samenstellingen. En het toetje! Daar stond het bekend om: warme wafel, met vruchten en ijs. Het was prettig voor onze kokkin om een avond vrij te zijn, maar als ik moest kiezen.........